Harvard Meydanı Kitap Özeti – André Aciman

1977 sonbaharında, Harvard’ı yeni bitirmiş genç bir Yahudi, Massachusetts’te Cambridge caddelerinde, Tunuslu taksi şoförü “Kalaş” ile tanışır. Yapay, değerinin iki katı pahalı ve gerekenin beş katı büyüklükteki “aşırı-dandik” şeylerden hoşlanan Beyaz Amerikalılar’a lakabını aldığı Kalaşnikof tüfeği gibi ateş püsküren bu değişik Arap, kahramanımızın hayatını, insanlarla ve özellikle kadınlarla ilişkisini değiştirir. Kahramanımız, bir yandan yüksek lisans konusu olan 17. yüzyıl İngiliz edebiyatıyla ve hocalarıyla uğraşırken, bir yandan da –Amerika’ya uyum sağlamamakta direnen – Kalaş aracılığıyla, Amerika’da yerleşik yabancı olmak konusunda çarpıcı bir eğitim alacaktır.

Ziya Celayiroğlu’nun titiz çevirisiyle sunduğumuz “Harvard Meydanı”, Aciman’ın romancılığında yeni bir aşama, sesini tam anlamıyla bulduğu roman…

“Öylesine içten, öylesine etkili, öylesine güzel yazılmış ki içinizde derin bir yaranın açıldığını ve duygusal olarak savunmasız kaldığınızı hissediyorsunuz.”
Sam Sacks, “Wall Street Journal”

“Hınzırca bir güldürü anlayışı, ince bir alay… Dokunaklı ve çok güzel yazılmış.”
Charles McGrath, “New York Times”

“Yerinden yurdundan edilmiş vatansızlar için yazılmış hüzün dolu bir mektup; memleketini özleyen ve kendileri gibi yurtsuz kalmış birine çaresizce elini uzatan insanlar için…” Ron Charles, “Washington Post”

Kitabın Özeti :

“Artık gidebilir miyiz şuradan?”

Oğlumla birlikte üniversiteleri görmek için dolaştığımız bütün o haftalar boyunca onun asla böyle bir şey söylediğini duymamıştım. Ülkenin Ortabatı bölgesinde üç okul gezmiş, ardından New England, Pensilvanya ve New York’taki sosyal bilimler enstitülerine uğramıştık. Şimdi, yaz ayları üniversite turnemizin son ayağında, Massachusetts’in çok iyi bildiğim o köşesinde, oğlum ya sabrının sınırlarına ulaşmıştı ya da düpedüz cesaretini yitirmişti.

“Burada kalmak istemiyorum,” dedi. Ona, gitmenin bir seçenek olmadığını söyledim. “Tabii ki öyle,” diye karşılık verdi. Kayıt bürosunda toplanmış, çevremizi saran ailelerin bizi duymalarını önlemek için sesimi alçaltarak, karşılama konuşmasından önce oradan ayrılmanın kesinlikle yakışıksız kaçacağını anlattım ona. Ama o, kısa ve öz bir biçimde “Basıp gidelim,” diyerek tartışmayı kesiverdi. Kalın halılarla döşenmiş, ahşap kaplama duvarlı odayı dolduran ziyaretçilerin sayısı artıyordu. “Hemen şimdi,” diye tısladı, beni sesini yükseltmekle tehdit ediyordu neredeyse.

“Anlamıyorum,” diye fısıldadım. “Dünyanın en iyi üniversitesindeyiz, ama senin tek istediğin çekip gitmek. Ciddi misin?”

Ne var ki tartışmak bir işe yaramayacaktı. Ayrıca, onunla dalaşmayacağımı bana şöyle bir bakarak bile hissetmiş olmalıydı. Rehber eşliğinde yapılan bu üniversite tanıtım turlarından bana da gına gelmişti, belki ben de çok yorulmuştum. Teslim olmamı beklemedi. Yerdeki büyük boy broşürüyle beyzbol kasketini alıp ayağa kalktı. Sırf milletin ortasında çocukça bozuşmuş gibi görünmemek için ben de ayaklanmak zorunda kaldım. Ardından, daha ne olduğunu anlamadan, ikimiz birden kayıt bürosundan dışarı dikkatle ilerlemeye başlamıştık bile. Başka bir baba-oğul oturduğumuz yerleri neredeyse anında doldurdu.

Gelmekte olan çok sayıda anne-babanın büyük salona girmeden önce toplandığı geniş aralıkta büro çalışanlarından bir kadın, büyük olasılıkla sevecen ve güven verici olma çabasıyla sesine yüklediği umursamazlık ve senlibenli kıkırdamalarla yaptığı kısa giriş konuşmasının ardından, kendisi ve öteki iş arkadaşlarının bizleri önce falanca yerde gezdireceklerini, sonra başka bir yere gidip, oradan da Harvard’ın gözde köşelerinden birinin soluk kesici güzellikteki geniş manzarasını izlemek için filanca anıtının yanındaki bir başka noktaya götüreceklerini anons etti bize. Sunduğu gezi planının bundan daha ayrıntılı tasarlanmış olamayacağını, herhangi bir üniversite yerleşkesindeki programlı ve sıradan bir gezintiye dönüşmeden, hepimizin doğal bir biçimde eğlenmesini sağlamak amacıyla en ince ayrıntısına kadar düşünüldüğünü, kadının biraz kendini beğenmişçe hareketlerinden hemen anlamıştım.

Biz çıkarken hâlâ çok sayıda anne-baba yanlarında olası öğrenci adaylarıyla birlikte içeri doluşuyor, önce danışmaya uğrayıp sonra da doğrudan toplantı salonuna yöneliyordu.

Dışarıda, bulunduğumuz bahçenin avlusunda, o erken sabah havasını içimize çektik. Havadaki sıkıntının Boston’un bildik bunaltıcı yaz günlerinden birinin habercisi olduğunu fark ettim.

Oğlumun kendisini huzursuz hissettiğini söyleyebilirim. Avluda tanıdık bir yüze denk gelmişti. İkisi de önce birbirleriyle karşılaşmamaya çalıştılar. Beceremeyeceklerini anlayınca, öteki homurdanarak rakip okul öğrencilerinin yaptığı gibi candan bir selamlaşmaya başvurdu. Bu genç en azından kuralları biliyor, diye düşündüm. Havada bir çekişme duygusu, sessiz bir düşmanlık vardı. Anne-babalar, çocuklar ve benzer durumdaki herkes için seçenekler bundan daha açık olamazdı: Ya oyunu kurallarına göre oynayacaksın ya da katlanacaksın.

Binadan ayrılmış, Radcliffe üzerinden yolu kısaltarak ırmağa doğru gidiyorduk. O beklenmedik değişimin nedenini sormak istedim, orayı terk etmek için bu kadar can atmasının nedenini. Ama konuyu yeniden gündeme getirmenin erken olduğunu düşündüm. Havadaki gerilim aramızdaki sessizliği daha bir belirginleştiriyor, bir türlü dağılmıyordu. Sonra, kısa süren bir duraksamanın ardından, sanki özür dileme yerine geçme çabası da taşıyan bir açıklama getirerek, “Bu şey hiç mi hiç ilgilendirmiyor beni,” dedi en sonunda.

André Aciman Hakkında Bilgi :

André Aciman Amerikalı biyografi yazarı, denemeci, romancı ve on yedinci yüzyıl edebiyatı uzmanı. Mısır’ın İskenderiye şehrinde doğdu. Marcel Proust üzerine çok sayıda makale ve inceleme kaleme aldı. Çalışmaları “The New Yorker”,” The New York Review of Books”, “The New York Times”, “The New Republic”, “Condé Nast Traveler”ın yanısıra “The Best American Essays”in pek çok cildinde de yer aldı. Birden fazla dilin konuşulduğu farklı milliyetlere mensup bireylerden oluşan bir ailede büyüyen Aciman, önce İskenderiye’de ardından ailesinin 1965 yılında İtalya’ya taşınmasıyla Roma’da, İngilizce öğretim yapan okullara devam etti. 1968 yılında, Aciman’ın ailesi, bu kez New York’a olmak üzere, bir kez daha taşındı; Aciman buradaki Lehman Yüksekokulu’ndan 1973 yılında mezun oldu. Karşılaştırmalı Edebiyat dalındaki doktorasını ise Harvard Üniversitesi’nde tamamladı ve Princeton Üniversitesi ve Bard Yüksekokulu’nda dersler verdikten sonra New York Şehir Üniversitesi Lisansüstü Merkezi’nde Karşılaştırmalı Edebiyat dalında Ordinaryus Profesör oldu. Aciman halen Karşılaştırmalı Edebiyat Kürsüsü Doktora Programı başkanı ve Lisansüstü Merkezi’ndeki Yazarlar Enstitüsü’nün kurucusu ve yönetici olarak görev yapıyor. Aynı zamanda New York Üniversitesi, Cooper Union ve Yeshiva Üniversitesi’nde yaratıcı yazarlık dersleri verdi. 2009 yılında Wesleyan Üniversitesi’nde Konuk Yazar olarak bulundu. Kolonyal dönem sonrası Mısır’da yetişen bir Yahudi olarak çocukluğunu anlattığı özyaşamöyküsü “Mısır’dan Çıkış (1995) ile Whiting Ödülü’nün sahibi oldu. Kitap ve makaleleri pek çok dile çevrildi. Mısır’dan Çıkış’ın (1995) yanısıra, Sahte Evraklar: Sürgünden ve Bellekten Gelen Denemeler” (2001) ve “Mazeretler: Başka Yerlere Dair Denemeler” ile üç de roman yayınladı; “Sekiz Beyaz Gece” (2010), “Adınla Çağır Beni” (2007) ve son olarak da “Harvard Meydanı” (2013). “Geçiş Mektupları” (1999) ve “Proust Projesi”nin (2004) de editörlüğünü üstlenen Aciman, “Monsieur Proust” (2003), “The Light of New York” (2007), Condé Nast Traveler’ın “Kendine Ait Bir Oda”sı (2010) ve Stefan Zweig’ın “Geçmişe Yolculuk”u (2010) için önsözler yazdı. Aciman halen “Muamma” ve “Diğer Kıssadan Hisse Öyküleri” adlı bağlantılı iki kısa roman üzerinde çalışıyor.

André Aciman Eserleri :

  • Harvard Meydanı
  • Sekiz Beyaz Gece

André Aciman’ın Aldığı Ödüller:

Kolonyal dönem sonrası Mısır’da yetişen bir Yahudi olarak çocukluğunu anlattığı öz yaşam öyküsü Mısır’dan Çıkış (1995) ile Whiting Ödülü’nün sahibi oldu.

(Toplam: 74, Bugün: 1 )

Leave a reply:

Site Footer